هر چند که در کوی تو مسکین و  فقیرم
رخشنده و بخشنده چو خورشید  منیریم
خاریم  و  طربنک  تر  از باده  بهاریم
خاکیم و  دلاویز تر از  بوی    عبیریم
از  نعره مستانه  ما  چرخ  پر  آواست
جوشنده چوبحریم وخروشنده چوشیریم
از  ساغر  خونین  شفق  باده    ننوشیم
 وز سفره  رنگین  فلک  لقمه  نگیریم
 بر  خاطر   ما   گرد   ملالی  ننشیند
 ایینه  صبحیم  و    غباری     نپذیریم
ما  چشمه  نوریم  بتابیم   و     بخندیم
ما   زنده  عشقیم  نمردیم  و    نمیریم
هم صحبت ماباش که چون اشک سحرگاه
روشندل و  صاحب  اثر و پاک ضمیریم
از شوق تو بی تاب  تر  از  باد  صباییم
بی روی تو خاموش تر از مرغ اسیریم